نشود فاش کسی آنچه میان من و توست/ تا اشارات نظر نامه رسان من وتوست گوش کن با لب خاموش سخن می گویم/ پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید/ حالیا چشم جهانی نگران من و توست گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید/ همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ار نه/ ای بسا باغ و بهاران که که خزان من و توست این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت / گفتگویی و خیالی ز جهان من و توست نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل/ هر کجا نامه ی عشقست نشان من و توست سایه ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر/ وه از این آتش روشن که به جان من و توست